در باره‌ی ریشه‌شناختی واژه زن
ریشه‌یابی واژه زن را می‌باید در نوشته‌های میترائی و باورهای میترائی مانند ریگ ودا جست‌وجو نمود. واژه ژَانا जना به میانای آفریدن و زایش ریخت زنانه‌ی ژانا जन به میانای تبار‌و مردم ست که بیش از دویست و هفتاد بار در بخش‌های گوناگون ریگ‌ودا دیده می‌شود. در پارسی کهن این واژه زَنَ𐏀𐎴 به میانای مَردم بوده است. در سنگ نبشته داریوش می‌خوانیم:
𐎠𐎭𐎶 𐏐 𐎭𐎠𐎼𐎹𐎺𐎢𐏁 𐏐 𐎧𐏁𐎠𐎹𐎰𐎡𐎹 𐏐 𐎺𐏀𐎼𐎣 𐏐 𐎧𐏁𐎠𐎹𐎰𐎡𐎹 𐏐 𐎧𐏁𐎠𐎹𐎰𐎡𐎹𐎠𐎴𐎠𐎶 𐏐 𐎧𐏁𐎠𐎹𐎰𐎡𐎹 𐏐 𐎭𐏃𐎹𐎢𐎴𐎠𐎶 𐏐 𐎻𐎡𐎿𐎱𐏀𐎴𐎠/𐎴𐎠𐎶
اَدَم . دارَیَوَش . خشایَثیا . وَزرَکَ . خشایَثیَ . خشایَثیانام . خشایَثیَ . دَهیونام . ویسپازنام
منم . داریوش . شاه . بزرگ. شاه . شاهان . شاه . کشورها‌ئی ، با گوناگون مردمان
در اوستا این واژه را در سروژَنه 𐬯𐬭𐬬𐬋𐬰𐬀𐬥𐬀 به میانای سرتباران می بینیم
در سانسکریت ژاناتی जनति به میانای آفریدن و ژاناس जनस् به میانای نژاد و ژانا जन به میانای جاندار و ژانانا जनन به میانای زاده شدن و نسل که در اوستا زین‌زَنِتی و در پهلوی زیندک به مینای زنده از آن شاخه زده است که در زبان روسی ژِن‌شِنا женщина به میانای زن و ژیزن жизнь به میانای زندگی با دیسه‌ی زبان PIE در واژه gene به میانه زادن و آفریدن که در یونانی جیگنسثِی γίγνεσθαι به میانای شدن گُنوس γονος به میانای نسل و یِنوس γένος به مینای جنس در لاتین generationem شده‌است و در فرانسه کهن generacion به‌میانای نژاد و مردم و نسل و در فرانسه امروز génération و به زبان‌های انگلیسی و ایتالیائی و آلمانی و اسپانیائی و برخی دیگر در شاخه‌های گوناگون اندر شده است .
نظرات
ارسال یک نظر